"In Toulon steunen we de RCT niet, we leven voor de RCT", de krachtige woorden van Leicester Fainga'anuku voor zijn laatste wedstrijd in Mayol

Nu de "wedstrijden die tellen voor één" (een uitdrukking van Pierre Mignoni) naderen, lijkt het erop dat Leicester Fainga'anuku weer oog in oog staat met de tijger.

De All Black (25 jaar, 7 caps) presteerde goed tegen Bordeaux en schitterde in Bayonne. Hij hoopt zijn teamgenoten tegen Castres opnieuw te laten zien wat ze kunnen.

Voor de reus, die zich deze zomer bij de Crusaders aansluit, is het een extra bijzondere wedstrijd, aangezien het zijn allerlaatste wedstrijd in Mayol zal zijn.

Sinds het begin van je carrière, of je nu bij de Crusaders of bij Toulon speelde, is er geen enkel seizoen geweest waarin je niet in de finale hebt gespeeld. Wat maakt het verschil tussen de teams die meedoen en de ploeg die wint?

Denk niet dat de winnaar degene is die zijn tegenstanders weet te verrassen, integendeel. De sleutel is voor mij niet om jezelf opnieuw uit te vinden, om niets aan je strategie te veranderen, maar om alles net iets beter te doen. We zullen dus iets preciezer, iets strijdlustiger, iets scherper en iets sneller moeten zijn. We geloven in wat we neerzetten, dus laten we chirurgisch te werk gaan. En we moeten ons niet laten meeslepen door te zeggen: "Shit, dit is misschien wel de laatste week van het seizoen." Nee, er komt nog een maandag, een dinsdag, en we moeten er niet met angst in onze maag aankomen.

Maar het is een feit: dit zou wel eens de laatste week kunnen zijn. Hoe kunnen we ons niet door deze gedachte laten overweldigen?

We moeten vol vertrouwen vooruit. De staf heeft het hele seizoen procedures opgesteld, juist zodat we in deze stressvolle momenten vol vertrouwen kunnen zijn. We weten hoe onze week eruit zal zien, wat we vier dagen voor de wedstrijd moeten doen, dan drie dagen ervoor, en helemaal tot aan de aftrap.

Wat denk je dat jij het team kunt bieden in zo'n wedstrijd?

Ik weet dat er van mij verwacht wordt dat ik de verdedigingslinie kan doorbreken en druk kan zetten, maar ik wil ook graag om me heen spelen om meer gevaar te creëren. Ik wil het team vooruit helpen, maar tegelijkertijd ook een pass kunnen geven en mijn teamgenoten op elk moment de ruimte geven.

Hoeveel zal de nederlaag tegen La Rochelle in de play-offs vorig jaar je helpen tegen Castres?

De kwartfinale tegen La Rochelle was een trauma voor het team. We hebben er een les uit geleerd, want aan de ene kant was er een team dat wist hoe je een wedstrijd op leven en dood moest aanpakken, en aan de andere kant was er Toulon. Maar uiteindelijk, hoe pijnlijk het ook was, weet ik dat we die dag enorm gegroeid zijn. We weten nu hoe we de wedstrijd beter kunnen controleren, onze emoties beter kunnen beheersen wanneer de wedstrijd op gang komt en hoe we deze confrontaties onder hoge druk kunnen benaderen.

Denk je dat thuisspelen echt iets verandert? Want uiteindelijk zijn de teams, spelers en strategieën hetzelfde...

Natuurlijk, vooral als "thuisspelen" betekent spelen in Mayol. Voor mij is het echt een bijzondere plek. Want naast alle strategische aspecten van rugby, heeft dit veld een bijzondere sfeer. Mayol is uniek; ik heb nog nooit zo'n stadion ter wereld gezien. De fans staan ​​dicht bij het veld en er is iets meer lawaai dan elders, wat ons extra energie geeft. Je voelt dat we hier niet voor de RCT zijn, maar ervoor leven.

Wat er ook gebeurt, dit zal je laatste wedstrijd in Mayol zijn...

Ik waarschuw je, ik kan heel emotioneel worden (glimlach) . Want in Toulon voelde ik voor het eerst in mijn carrière dat ik een regio, een stad vertegenwoordigde. Hier ben je niet zomaar een rugbyspeler, je bent een barometer: je kunt een heel volk in geluk of verdriet storten. Het is niet triviaal, het geeft je een unieke verantwoordelijkheid. Het is niet dat je niet kunt missen, het is dat je er geen recht op hebt. Dus de wetenschap dat dit na twee fantastische jaren de laatste keer is dat ik op Mayol speel, raakt me diep.

Hoe kunnen we voorkomen dat we overweldigd worden door emoties?

Persoonlijk heb ik geen probleem met emotioneel zijn, integendeel. Het helpt me om mezelf op te bouwen. Sommige jongens proberen hun gevoelens te vermijden om in hun eigen wereld te blijven, maar ik niet. Het geeft me juist meer doorzettingsvermogen. Ik vind het fijn om te beseffen dat ik niet voor mezelf speel, maar voor mijn teamgenoten, voor de 17.000 Toulon-fans die uit hun dak gaan in het stadion, en voor iedereen achter hun tv. Het is bijzonder, uniek. En dat moet je nooit als vanzelfsprekend beschouwen.